Μπαίνοντας σήμερα στην τάξη μας, βρήκαμε να μας περιμένει αυτό το παλιό ξύλινο κουτί που μοιάζει σαν βαλίτσα.
Επάνω γράφει ποιος μας το άφησε και απο πού μας ήρθε. Την Αλβανία την καταλάβαμε... Τα γράμματα Ο.Ε όμως; τι σημαίνουν; Πραγματικά, δεν περίμενα να το σκεφτούνε τα παιδιά κι όμως, μου το είπαν σαν ιδέα: "ο Οδυσσέας Ελύτης, κυρία!". Και φυσικά, ήταν αυτός που μας το έστειλε. Η μεγάλη του αγάπη για την πατρίδα όπως είχαμε αναφέρει, τον οδήγησε να πολεμάει στα βουνά της Αλβανίας για αυτήν, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός.
Ανόιξαμε, λοιπόν, γρήγορα, αλλά ευλαβικά το βαλιτσάκι.
Μέσα βρήκαμε, φωτογραφίες του Οδυσσέα Ελύτη από το μέτωπο, σημαίες, έναν χάρτη, πρωτοσέλιδα της εποχής, μια εικόνα της Παναγίας, σφαίρες, κασκόλ, μάλλινες κάλτσες, ξηρούς καρπούς, εικόνες με στρατιώτες που πολεμούν στα βουνά και γυναίκες που βοηθούν τους στρατιώτες όπως μπορούν, γραμμένα σε χαρτί την ημερομηνία 1940 και τη λέξη όχι, ένα γράμμα του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο στέλνει στην οικογένειά του και ένα βιβλίο.
Τα εξετάσαμε όλα προσεκτικά και με τη βοήθεια του βιβλίου καταλάβαμε τι ήταν το κάθε αντικείμενο και με λίγα λόγια τι συνέβη στις 28 Οκτωβρίου του 1940.
Βλέποντας τι εικόνες τα παιδιά, ενθουσιάστηκαν με τον αγώνα, τις προσπάθειες και τη δύναμη των γυναικών! Σταθήκαμε, λοιπόν, σε αυτό το σημείο, ακούσαμε το τραγούδι ''Γυναίκες Ηπειρώτισσες'', βλέποντας και το παρακάτω βίντεο και το συζητήσαμε.
Αν, λοιπόν κι εμείς ,θέλαμε να βοηθήσουμε τους στρατιώτες μας επάνω στα βουνά, πώς θα το κάναμε; και τι θα τους πηγαίναμε; Οι απαντήσεις είναι πλεκτά, όπλα, μπότες ,ψωμί, σφαίρες...
Ζωγραφίσαμε τις ιδέες μας, τις οποίες κουβαλούν τα γαϊδουράκια ανεβαίνοντας προς τα βουνά...
Κι εγώ σε αυτές τις γυναίκες και τους γιούς τους, αφιερώνω το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου "Γυναίκες της Πίνδου (μάνα και γιος)".
(Μάνα και γιος)
Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε
κι η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της
μπρούτζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγαγε η Πίνδος
σαν να ’χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν
τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χόρευαν
οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν: «Ίτε παίδες Ελλήνων…»
Φωτεινές σπάθες οι ψυχές σταύρωναν στον ορίζοντα,
ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν.
με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιο πηγαίναν
και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες
κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους
κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,
μ’ αυτές αντροπατάγανε, ψηλά πέτρα την πέτρα,
κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα
χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ’ την άλλη.
Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ’ ανέβαιναν
με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιο πηγαίναν
και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες
κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους
κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,
μ’ αυτές αντροπατάγανε, ψηλά πέτρα την πέτρα,
κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα
χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ’ την άλλη.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Δέσποινα 💜
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ
(Μάνα και γιος)
Στης ι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου