Τα σακουλάκια με τα φθινοπωρινά φύλλα, ήρθαν την επόμενη μέρα στην τάξη μας, γεμάτα!
Βλέποντας, λοιπόν και παρατηρώντας μερικούς φθινοπωρινούς πίνακες ζωγραφικής, συνδυάσαμε χρωματικά μερικά από τα φύλλα που βρήκαμε και φέραμε. Προέκυψαν τα παρακάτω χρώματα: πορτοκαλί, καφέ, κίτρινο και κόκκινο. Αυτά είναι τα χρώματα του φθινοπώρου!
Κάναμε μίξη του κόκκινου με του κίτρινου χρώματος και έγινε πορτοκαλί
και στη συνέχεια, ανακατέψαμε φυσώντας με καλαμάκι όλα τα φθινοπωρινά χρώματα! Έγιναν όμορφοι πίνακες, ο καθένας διαφορετικός!
Με τα προνήπια, κάναμε και το παρακάτω φύλλο εργασίας. Σε κάθε δεντράκι, βάλαμε με το δαχτυλάκι μας, τόσα φύλλα, όσα έλεγε ο αριθμός. Κάθε φορά και άλλο χρώμα του φθινοπώρου.
Αυτές τις ημέρες, ασχοληθήκαμε λίγο περισσότερο με την εποχή του φθινοπώρου και τους θησαυρούς της. Οργανώσαμε ένα κυνήγι θησαυρού και βγήκαμε στην αυλή για να γεμίσουμε τα κουτιά μας με αυτόν!
Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Η κάθε ομάδα πήρε από ένα κουτί. Όποια ομάδα γέμιζε πρώτη το κουτί της με τους θησαυρούς του φθινοπώρου, θα ήταν η νικήτρια.
Κάθε κουτί, είχε επάνω τις φωτογραφίες των φθινοπωρινών αντικειμένων: κουκουνάρι, κάστανα, καρύδι, σαλιγκάρι, βελανίδια και κέλυφος κάστανου. Φυσικά, υπήρχαν και εικόνες φύλλων, αλλά από τη μέσα πλευρά.
Αφού μαζέψαμε τους θησαυρούς, επιστρέψαμε στην τάξη για να τους επεξεργαστούμε. Και οι δύο ομάδες, πέτυχαν τον στόχο τους και τα πήγανε πολύ καλά!
Παρατηρήσαμε ότι μαζέψαμε, τα χρώματα, τις υφές και προσπαθήσαμε να αντιστοιχίσουμε τους θησαυρούς με τις εικόνες και τα ονόματά τους.
Παίξαμε διάφορα μαθηματικά παιχνίδια,
μεγάλο και μικρό
λιγότερα, περισσότερα
αντιστοίχιση ποσότητας με αριθμό
αριθμοί και ποσότητες.
Ζωγραφίσαμε και γράψαμε με τη βοήθεια των καρτελών τον αγαπημένο μας θησαυρό
και πήραμε και ένα σακουλάκι μαζί μας φεύγοντας, για να το γεμίσουμε με φθινοπωρινά φύλλα και να το επιστρέψουμε την επόμενη μέρα στην τάξη!
Τον άγιο Δημήτριο τον αγαπώ πολύ. Καθώς πλησιάζει, λοιπόν η γιορτή του, είπαμε δύο λόγια και για τη δική του ζωή.
Είδαμε την εικόνα του και την περιγράψαμε. Τι ρούχα φοράει, τι κρατάει στα χέρια του, τι χρώμα είναι το άλογό του, είναι νέος ή γέρος, γιατί έχει στεφάνι γύρω από το κεφάλι του, τι βρίσκεται πίσω του...
Με αυτές τις ερωτήσεις, λίγο πολύ, μάθαμε αρκετά πράγματα για αυτόν.
Στη συνέχεια, είδαμε το παρακάτω βίντεο, με πρωταγωνιστές τα γνωστά μας playmobil, τα οποία αναπαριστούν τη ζωή των αγίων μας. Το συγκεκριμένο βίντεο, μας δείχνει, φυσικά, τη ζωή του αγίου Δημητρίου.
Έπειτα, χρωματίσαμε τον Λευκό Πύργο με την εικόνα του αγίου Δημητρίου
Μιλώντας αυτές τις μέρες για το έπος του 1940, αλλά και συζητώντας αργότερα για την κατοχή και όλες τις συνέπειες του πολέμου, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως αυτός τελικά φέρνει πολλή δυστυχία. Μα τότε, γιατί κάποιοι άνθρωποι τον αγαπούν τον πόλεμο και τι κερδίζουν από αυτόν;
Ήρθε η ώρα να διαβάσουμε την "Ειρήνη" του Αριστοφάνη, σε μία διασκευή από τη Σοφία Ζαραμπούκα.
Τα παιδιά λάτρεψαν τον Τρυγαίο και άρχισαν να ξεφωνίζουν την ώρα που επιτέλους βρήκε την Ειρήνη και την έφερε πίσω!
Ζωγραφίσαμε την αγαπημένη μας σκηνή από το βιβλίο
και ψηφίσαμε, αν τελικά, εμείς θέλουμε τον πόλεμο ή την ειρήνη, αφού στολίσαμε όπως θέλαμε το σήμα της ειρήνης.
Όλοι μας αγαπούμε την ειρήνη τελικά. Κάποιος άλλος που αγαπούσε πολύ την ειρήνη, ήτανε και ο Γιάννης Ρίτσος.
Ο Γιάννης Ρίτσος, είναι κι αυτός ένας ποιητής, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης. Έγραψε και ποίημα για την ειρήνη.
Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη. Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια μ' ένα ζεμπίλι* στα χέρια του γεμάτο φρούτα κι οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπο του είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο, είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου είναι το χαμόγελο της μάνας. Μονάχα αυτό. Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Το διαβάσαμε, συζητήσαμε και ζωγραφίσαμε.
Και τέλος, ακούσαμε και "Το τραγούδι της ειρήνης" του Γιάννη Μαρκόπουλου
Μπαίνοντας σήμερα στην τάξη μας, βρήκαμε να μας περιμένει αυτό το παλιό ξύλινο κουτί που μοιάζει σαν βαλίτσα.
Επάνω γράφει ποιος μας το άφησε και απο πού μας ήρθε. Την Αλβανία την καταλάβαμε... Τα γράμματα Ο.Ε όμως; τι σημαίνουν; Πραγματικά, δεν περίμενα να το σκεφτούνε τα παιδιά κι όμως, μου το είπαν σαν ιδέα: "ο Οδυσσέας Ελύτης, κυρία!". Και φυσικά, ήταν αυτός που μας το έστειλε. Η μεγάλη του αγάπη για την πατρίδα όπως είχαμε αναφέρει, τον οδήγησε να πολεμάει στα βουνά της Αλβανίας για αυτήν, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός.
Ανόιξαμε, λοιπόν, γρήγορα, αλλά ευλαβικά το βαλιτσάκι.
Μέσα βρήκαμε, φωτογραφίες του Οδυσσέα Ελύτη από το μέτωπο, σημαίες, έναν χάρτη, πρωτοσέλιδα της εποχής, μια εικόνα της Παναγίας, σφαίρες, κασκόλ, μάλλινες κάλτσες, ξηρούς καρπούς, εικόνες με στρατιώτες που πολεμούν στα βουνά και γυναίκες που βοηθούν τους στρατιώτες όπως μπορούν, γραμμένα σε χαρτί την ημερομηνία 1940 και τη λέξη όχι, ένα γράμμα του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο στέλνει στην οικογένειά του και ένα βιβλίο.
Τα εξετάσαμε όλα προσεκτικά και με τη βοήθεια του βιβλίου καταλάβαμε τι ήταν το κάθε αντικείμενο και με λίγα λόγια τι συνέβη στις 28 Οκτωβρίου του 1940.
Βλέποντας τι εικόνες τα παιδιά, ενθουσιάστηκαν με τον αγώνα, τις προσπάθειες και τη δύναμη των γυναικών! Σταθήκαμε, λοιπόν, σε αυτό το σημείο, ακούσαμε το τραγούδι ''Γυναίκες Ηπειρώτισσες'', βλέποντας και το παρακάτω βίντεο και το συζητήσαμε.
Αν, λοιπόν κι εμείς ,θέλαμε να βοηθήσουμε τους στρατιώτες μας επάνω στα βουνά, πώς θα το κάναμε; και τι θα τους πηγαίναμε; Οι απαντήσεις είναι πλεκτά, όπλα, μπότες ,ψωμί, σφαίρες...
Ζωγραφίσαμε τις ιδέες μας, τις οποίες κουβαλούν τα γαϊδουράκια ανεβαίνοντας προς τα βουνά...
Κι εγώ σε αυτές τις γυναίκες και τους γιούς τους, αφιερώνω το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου "Γυναίκες της Πίνδου (μάνα και γιος)".
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ (Μάνα και γιος) Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε κι η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της μπρούτζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγαγε η Πίνδος σαν να ’χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χόρευαν οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν: «Ίτε παίδες Ελλήνων…» Φωτεινές σπάθες οι ψυχές σταύρωναν στον ορίζοντα,
ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν.
Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ’ ανέβαιναν με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιο πηγαίναν και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε, μ’ αυτές αντροπατάγανε, ψηλά πέτρα την πέτρα, κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ’ την άλλη.
Γιορτή της σημαίας σε λίγες ημέρες και αφού μιλάμε για τη χώρα μας, δεν γίνεται να μην ασχοληθούμε, έστω και για λίγο με τη γαλανόλευκη σημαία της.
Βλέποντας τη σημαία μας, παρατηρήσαμε τα χρώματα που έχει και ξεχωρίσαμε τις λωρίδες με το μπλε και το άσπρο. Τις μετρήσαμε, τις τοποθετήσαμε στη σωστή σειρά και φτιάξαμε κι εμείς τη σημαία.
Γιατί η σημαία μας έχει αυτά τα χρώματα; Διαβάσαμε την όμορφη ιστορία της υπέροχης κας Γαλάτειας Σουρέλη "Ασπρογάλανο πανί".
Το δραματοποιήσαμε και ζωγραφίσαμε...
Κι επειδή κι εμείς θέλαμε να έχουμε στην καρδιά μας την Ελλάδα, όπως ο Ελύτης, χρωματίσαμε μία ελληνική σημαία, σε σχήμα καρδιάς.
