Ο εαυτός μου και η οικογένεια μου.

 

Μιλήσαμε για τον εαυτό μας. Τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά, τον εσωτερικό μας κόσμο αλλά και τη διαφορετικότητα του καθενός.

Διαβάσαμε το βιβλίο "Είμαι σπουδαίος, είμαι εγώ".

Ο Μίλτος είναι δυστυχισμένος.

Οι φίλοι του λένε ότι είναι πολύ κοντός για να γίνει ο αρχηγός των πειρατών και ότι δεν είναι αρκετά δυνατός για να κάνει το βασιλιά της ζούγκλας.

Η μαμά του όμως του εξηγεί πόσο φανταστικό είναι να είσαι ναύτης στο ψηλό κατάρτι και ότι είναι πιο διασκεδαστικό να πηδάς από δέντρο σε δέντρο όπως οι μαϊμουδίτσες!

Ο Μίλτος όμως μπορεί να γίνει ό,τι θέλει; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Και ακούσαμε το τραγούδι "Εγώ είμαι εγώ".

Ζωγραφίσαμε τον εαυτό μας και σκεφτήκαμε κάτι για το οποίο είμαστε σπουδαίοι και ξεχωριστοί και το καταγράψαμε.

Παρατηρώντας τον εαυτό μας και τα χαρακτηριστικά μας στον καθρέφτη, κάναμε αστείες γκριμάτσες. Ήταν παράξενα τα πρόσωπά μας τώρα.

Και κάποιος άλλος έφτιαχνε παράξενα και αστεία πρόσωπα. Ήταν ο Πάμπλο Πικάσο. Ξαναθυμηθήκαμε τον ζωγράφο και είδαμε μερικούς πίνακές του.

Και φυσικά, κατασκευάσαμε τους δικούς μας πίνακες.

Μιλήσαμε και για την οικογένειά μας. Σε ένα σπιτάκι, ζωγραφίσαμε τα μέλη της.

Εξασκηθήκαμε και στα μαθηματικά, συμπληρώνοντας το οικογενειακό μας δέντρο. 

Σε κάθε μέλος της οικογένειάς μας, αποφασίσαμε να αντιστοιχεί κι ένα χρώμα και το τοποθετήσαμε δίπλα στο όνομά του. Στη μαμά, για παράδειγμα, το κόκκινο, στον μπαμπά το μπλε κ.τ.λ..

Έπειτα, ανάλογα με τον αριθμό των μελών, βάζαμε και τις αντίστοιχες τελίτσες με τα χρώματα στο φύλλωμα του δέντρου. Πόσες αδελφές έχουμε; πόσους αδελφούς, γιαγιάδες, παππούδες...

Δέσποινα 💜

Το όνομά μου!

Ασχοληθήκαμε με το όνομά μας και το αρχικό του.

Στην αρχή, αφού είχα ετοιμάσει κάποιες ταμπέλες με τα ονόματα των παιδιών, στεκόμαστε σε μία ευθεία και κάθε φορά, σήκωνα και μία ταμπελίτσα. Όποιο παιδί αναγνώριζε το όνομά του, χωρίς να μιλάει, ερχόταν, έπαιρνε την ταμπελίτσα και από εκεί την τοποθετούσε σε μία άλλη ευθεία, μπροστά στα παιδιά.

Αφού πήραν τις ταμπέλες τους όλα τα παιδιά, έπειτα, φώναζα κάθε φορά κι ένα όνομα και το παιδί που άκουγε το όνομά του, ερχόταν γρήγορα και ακουμπούσε την πινακίδα του. Μπερδέψαμε αρκετές φορές τις πινακίδες.

Την τελευταία φορά που φώναξα τα ονόματα των παιδιών, έπαιρναν τις πινακίδες στα χέρια τους και έπειτα, κινηθήκαμε γύρω της, προσπαθήσαμε να περπατήσουμε ισορροπώντας την πινακίδα στο κεφάλι μας, προσπαθήσαμε να την κρατήσουμε στην κοιλιά μας, ανάμεσα από τα πόδια μας, στην πλάτη μας κ.τ.λ.. 

Τέλος, αποφασίσαμε να κάνουμε πολύχρωμη την πινακίδα μας, χρησιμοποιώντας τέμπερες και στολίζοντάς της με χρωματιστά χαρτάκια.

Η συνέχεια των δραστηριοτήτων μας αφορούσε τα αρχικά γράμματα των ονομάτων των παιδιών.

Σε ένα σακούλι, είχα τοποθετήσει τα αρχικά των ονομάτων. Κάθε φορά κι ένα παιδί έπαιρνε τυχαία ένα γράμμα από μέσα, προσπαθούσε να καταλάβει ποιανού ήταν και το άφηνε μπροστά σε αυτόν που ανήκε. 

Αφού είχαμε όλοι το αρχικό μας γράμμα μπροστά μας, στη συνέχεια προσπαθήσαμε να βρούμε και το αντίστοιχο πεζό.

Τελευταία μας προσπάθεια, ήταν να τοποθετήσουμε το αρχικό γράμμα του ονόματός μας σε μια ταμπελίτσα, από την οποία έλειπε. Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν ήταν και τόσο.

Τέλος, αφού βάψαμε με νερομπογιές και διάφορα χρώματα μία λευκή σελίδα με κάθετες γραμμές,

κόψαμε και κολλήσαμε επάνω πολλές φορές το αρχικό μας γραμματάκι.

Ακόμη, δουλέψαμε και το παρακάτω φύλλο.

( Το βρήκα εδώ: http://pythagoreionip.blogspot.com/2016/09/blog-post_24.html?spref=pi ).

Δέσποινα 💜