Φέτος, εκτός από το ότι ασχοληθήκαμε με πολλά και υπέροχα χριστουγεννιάτικα βιβλία, δημιουργήσαμε κι ένα όμορφο καδράκι, κατασκευάζοντάς το με πράσινη τέμπερα και χρησιμοποιώντας τις πατούσες μας!
Το διασκεδάσαμε όσο δεν φαντάζεστε!
Επίσης, λίγο πριν αποχαιρετιστούμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων, φτιάξαμε μια τελευταία κατασκευή, για να θυμόμαστε το νόημα της γιορτής αυτής, που δεν είναι άλλο από την αγάπη!
Κάτι τελευταίο, το οποίο αναφέρω, γιατί άρεσε πολύ στα παιδιά, ήταν αυτά εδώ τα ξωτικά στα βαζάκια.
Η ιδέα, ανήκει σε μία συνάδελφο και την είδα στο διαδίκτυο. Μου άρεσε και θέλησα να την κάνω κι εγώ για τα δικά μου παιδιά στην τάξη.
(Ψηλά στον ουρανό, ένα χειμωνιάτικο βράδυ φτιάχτηκε μια χιονονιφάδα. Κι άρχισε να χοροπηδά, να στροβιλίζεται και να στριφογυρνάει ανάμεσα στα σύννεφα. Σύντομα άρχισε να πέφτει.
Με εξαιρετική γλώσσα και πανέμορφη εικονογράφηση, ο Benji Davies αφηγείται την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, της Νοέλ, και μιας χιονονιφάδας, που λαχταρούν να βρουν τη δική τους ξεχωριστή θέση στον κόσμο.- Από τη σύνοψη του βιβλίου).
Αυτό είναι ένα βιβλίο, που το αγαπήσαμε πολύ!
Όταν ολοκληρώσαμε την ανάγνωσή του, ζωγραφίσαμε την αγαπημένη μας σκηνή
και στη συνέχεια, τα παιδιά ήθελαν να φτιάξουμε κι εμείς τη λαμπερή χιονονιφάδα επάνω στο δέντρο.
Ξεκινήσαμε ζωγραφίζοντας ένα γαλάζιο φόντο επάνω σε λευκό χαρτονάκι. Βάλαμε και μερικές πινελιές άσπρης τέμπερας, για να το κάνουμε πιο χειμωνιάτικο.
Όταν στέγνωσε, σχεδιάσαμε με καφέ μαρκαδόρο μια λεπτή γραμμή, η οποία συμφωνήσαμε ότι θα ήταν ο κορμός του δέντρου, επάνω στο οποίο έλαμψε η χιονονιφάδα. Και ζωγραφίσαμε, ο καθένας όπως ήθελε, τα κλαδιά του δέντρου του, με πράσινη τέμπερα.
Στην κορυφή του δέντρου, σχεδιάσαμε με άσπρο χρώμα τη χιονονιφάδα και την κάναμε να λάμψει με μπόλικη χρυσόσκονη.
Όμως, επειδή αγαπάμε τις χιονονιφάδες, δεν θέλαμε να σταματήσουμε εδώ.
Έτσι, κατασκεύασα μερικές από γλωσσοπίεστρα, κολλώντας τες με σιλικόνη. Τα παιδιά τις έβαψαν κι έριξαν επάνω τους μπόλικη χρυσόσκονη και ασημόσκονη.
Την επόμενη μέρα, έγινε κάτι μαγικό...Η Χιονονιφάδα μας επισκέφτηκε! Στολίσαμε μαζί της ένα δέντρο, τραγουδήσαμε, παίξαμε και χορέψαμε. Ήταν υπέροχα!
Το βιβλίο του Έρικ Καρλ "Χιονίζει", σε συνδυασμό με τα προηγούμενα βιβλία που διαβάσαμε και γνωρίσαμε μέσα από αυτά την αξία και τη χαρά του να προσφέρεις, μας έδωσε την ευκαιρία και την ιδέα να θελήσουμε να κάνουμε κι εμείς πράξη την προσφορά μας στους άλλους.
Πώς ξεκινήσαμε...
Στην τάξη μας έφτασε ένας φάκελος από το ταχυδρομείο, ο οποίος απευθυνόταν στα παιδιά και αποστολέας ήταν: "Τα ζώα της φάρμας 1,2,3,4,5".
Αυτό, κάτι μας θύμισε. Ήταν ένα βίντεο που είχαμε δει κάποιες μέρες νωρίτερα.
Μέσα στον φάκελο, υπήρχε μία εικόνα, η οποία μας προκαλούσε να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε πού άνηκε.
Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε τριγύρω για κάποιο στοιχείο που να ταίριαζε και τελικά, σε μια στιγμή, βρήκαμε το βιβλίο του Έρικ Καρλ. Μήπως η εικόνα βρισκόταν εκεί μέσα; Ναι!
Οπότε, η σκέψη των παιδιών ήταν ότι τα ζώα 1,2,3,4 και 5 μας έστειλαν αυτόν τον φάκελο, θέλοντας να μας πούνε να διαβάσουμε το βιβλίο και στο τέλος, να κάνουμε κι εμείς αυτό που δείχνει η εικόνα.
Να στολίσουμε, δηλαδή ,ένα δέντρο και να βάλουμε κάτω από αυτό δώρα.
Και έτσι κάναμε. Αφού διαβάσαμε το βιβλίο, βρήκαμε ένα μικρό δέντρο στην αυλή μας και το στολίσαμε με τα στολιδάκια που είχαμε φτιάξει τις προηγούμενες μέρες.
Και αποφασίσαμε να φέρουμε από το σπίτι μας πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν ανάγκη άλλοι άνθρωποι, όπως, ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, βιβλία...να τα αφήσουμε κάτω από το δέντρο και να τα πάρει αυτός που τα χρειάζεται.
Και πραγματικά, την επόμενη μέρα, τα παιδιά, γεμάτα ενθουσιασμό, είδαν ότι τα πράγματα δεν υπήρχαν πια κάτω από το δέντρο! Πήγαν εκεί, όπου άλλα παιδιά, τα χρειαζόντουσαν πολύ!
Και κάπως έτσι, νιώσαμε κι εμείς έμπρακτα τη χαρά του να προσφέρεις...
Η μέρα μας τελείωσε φτιάχνοντας ένα καδράκι.
Βάψαμε το φόντο.
Όταν στέγνωσε, κολλήσαμε επάνω τον γέρο του βιβλίου και πάνω από αυτό, τοποθέτησα ένα φύλλο από μια διαφάνεια.
Και ξεκινήσαμε να προσθέτουμε εκεί, με άσπρη τέμπερα, το χιόνι.
Έτσι, όταν σηκώναμε τη διαφάνεια το χιόνι σταματούσε και όταν την κατεβάζαμε χιόνιζε. Φάνηκε μαγικό στα παιδιά...
Σήμερα, καθώς συζητούσαμε με τα παιδιά, ακούστηκαν φωνές και φασαρία από τη σακούλα που είχα δίπλα μου. Και έτσι ξαφνικά, πετάχτηκαν από μέσα δυο γλυκάκια που τσακώνονταν τρομερά!
Τα παιδιά, ενθουσιάστηκαν και άρχισαν να τους ρωτάνε ποιοι είναι και γιατί μαλώνουνε.
Τα γλυκά συστήθηκαν και είπαν στα παιδιά, ότι ο λόγος του τσακωμού τους είναι ότι, ο καθένας τους πιστεύει πως είναι το καλύτερο γλυκό των Χριστουγέννων.
Ζήτησαν και από τα παιδιά να ψηφίσουν. Σε όσους άρεσε ο κουραμπιές περισσότερο από το μελομακάρονο, θα έγραφαν τη φωνούλα Κ σε ένα χαρτάκι. Σε όσους αρέσουν περισσότερο τα μελομακάρονα , θα έγραφαν τη φωνούλα Μ.
Όταν τελείωσε η ψηφοφορία, θελήσαμε να καταγράψουμε τις ψήφους.
Κάποια παιδιά, έγραψαν στο χαρτάκι τους και τη φωνούλα Κ αλλά και τη φωνούλα Μ.
Στη συνέχεια, τα γλυκά μας ρώτησαν αν θέλουμε να μάθουμε την ιστορία τους. Φυσικά, τα παιδιά απάντησαν ναι κι έτσι ξεκινήσαμε να διαβάζουμε το βιβλίο.
Αν δεν έχετε το βιβλίο, μπορείτε να βρείτε την αφήγηση από τον ίδιο τον συγγραφέα σε αυτό το βίντεο.
Αλλά και σε μια αφήγηση εδώ, στην οποία φαίνονται και οι εικόνες.
Κάναμε δραματοποίηση, την οποία ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ, ειδικά στο σημείο που φωνάζαμε ο ένας στον άλλον τα συνθήματα. Σταθήκαμε στη σκηνή του βιβλίου, στην οποία τα γλυκά καταλαβαίνουν πως στην ουσία και τα δύο, είναι απλά ζύμη. Πώς φτιάχνεται η ζύμη και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε με αυτήν;
Καταλήξαμε στο αλεύρι και το νερό και εκτός από τα μπισκοτάκια που είχαν μεγάλο κοινό, ακούστηκαν και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Οπότε, ξεκινήσαμε να τα φτιάχνουμε.
Γράψαμε τη συνταγή.
Προσθέσαμε τα υλικά και ζυμώσαμε.
Φτιάξαμε διάφορα χριστουγεννιάτικα σχέδια με κουπάτ.
Ψήσαμε.
Χρωματίσαμε και ρίξαμε τόνους χρυσόσκονης!!!!
Έτοιμα τα στολιδάκια μας. Νομίζω ότι θα τα χρησιμοποιήσουμε για κάτι πολύ σπουδαίο...
Αργότερα ακούσαμε την ιστορία του Φον Κουραμπιέ και του Κόμη Μελομακαρόνη από το cd που υπάρχει στο πίσω μέρος του βιβλίου. Μας άρεσε ιδιαίτερα το τραγούδι του Κηπουρού, γιατί έχει πολλή όμορφη μελωδία, το οποίο και σας αφιερώνουμε.
